Enough plans

DONDERDAG 15 JANUARI
We worden om 6.00uur gewekt door de dorpsradio. Dat begint met een muziekje, dan wat geroep en getier en daarna weer volle bak muziek. horrible! Ik hou mijn ogen stijf dicht en probeer me er niet aan te storen. Uiteindelijk lig ik dan wat te soezen onder mijn klamboe. Waar vannacht trouwens een mug me aardig heeft zitten vervelen. In het donker nam ik de tube Beet, antimuggenspul en smeerde me in. Maar omdat ik niks zag en voelde kneep ik nog eens extra in de tube. Plets, een hele plons viel op mijn T shirt. Stinken! Ik ga er dus maar van uit dat er voorlopig alle muggen uit mij buurt blijven. Michelle heeft deze morgen al weer een kopje thee voor me klaar, waar ik zo van kan genieten en dan gaan we ontbijten. Deze keer niet meer bij Suzan, Zenon, Brechtje, Devin, Elias en Danly.
Dat hebben we voor een week gedaan om zo elkaar beter te leren kennen. Is ook een prima regel, maar na een week is het ook heerlijk om op jezelf te zijn in ons eigen huisje.
De afspraak is dat we vandaag met Zenon naar Jinja rijden om meer verf te kopen zodat de Day care helemaal een opknapbeurt krijgt. Omdat we niet weten hoe laat we precies vertrekken (niks is zeker wat de Ugandandese afspraken betreft) trekken we onze verfplunje aan en beginnen met het poetsen van de Day care. Tracy komt ons ook weer mee helpen. Dat is een aunty, die de kinderen les geeft. Maar omdat een groot gedeelte van de kinderen van Home Sweet Home nog vakantie hebben, heeft ze nu tijd om ons te assisteren. Ze vind het erg gezellig , zeker als we gaan zingen en ter plekke liedjes gaan verzinnen die ook over haar gaan. (in ons beste Engels) Tracy heeft 4 kinderen waarvan ze de baby mee brengt naar Home Sweet Home. Terwijl zij ons mee helpt, zorgen de oudere kinderen voor het kleine meisje. En als het etenstijd is, legt ze de baby even aan de borst. Om 11.00 vinden wij het koffietijd en als we dan voor haar ook een mok koffie meebrengen komt ze gezellig bij ons zitten en vraagt honderduit over ons leven in Holland. Natuurlijk laten we foto’s zien op onze telefoon en als we zeggen dat we in Nederland in juni, Juli vakantie hebben, vraagt ze meteen of we dan terug komen. Ze vind ons wel gezellig. (Maar ehhhh wie vind dat nou niet, ha ha.) De kinderen van de day care, zijn kinderen met een beperking en zij blijven, ook in de vakanties op het terrein. Het terrein is een stuk grond omringd door een dikke muur en een grote poort. Op dit terrein staan 4 gebouwen: De Day care, het weeshuis,het vrijwilligershuisje en het huis van Suzan en Zenon. Verder nog wat stalletjes voor de konijnen, geiten en de kippen. Op het eerste oog ziet alles er prima uit, maar nu ik hier echt gearriveerd ben en ik d kans krijg om alles eens goed te bekijken, vind ik het minder worden. De muren zijn beschadigd, de vloer is van beton, de horren in de ramen kapot, geen lampen maar peertjes aan het plafond en de kleding van de kinderen ligt in de meeste kamers gewoon op de grond. Er staan wel kastjes, maar de aunty’s of de kinderen vinden het niet nodig om ze er netjes in te leggen. Later merk ik ook dat spelletjes en puzzels vaak incompleet zijn. Het woord opruimen moet volgens mij nog uitgevonden worden. Er is op het terrein geen warm water en inmiddels ben ik gewend om me elke dag met koud water te douchen. Ook de was van de kinderen wordt elke dag, met koud water door 2 wasvrouwen gedaan. Een van hen heeft een baby op haar rug en het ander kleine manneke van ong 2 jaar loopt braaf mee met een matje (zak) onder zijn armpjes. Hij spreid deze uit op de grond en gaat erop zitten. Hij blijft zitten totdat zijn moeder klaar is met de was. Soms meer dan 2 uur! Niet te geloven. Ik heb hem een gebreid popje gegeven om mee te spelen. De stroom valt regelmatig uit en er is niemand die dan nog raar op kijkt. Het is zo’n ander leven hier. Er zijn hier kinderen die heel de dag in verschillende schoenen lopen, bv een slipper en een plastic schoen. Had ik die maar meer meegenomen naar hier. Ook kleding is welkom. De meeste kinderen hebben oude, niet echt schone kleding aan. Wat zijn wij verwend in Nederland!
Om 12.00 komt Suzan vragen of we klaar zijn om mee te vertrekken. Klaar staan? Hoezo? Ik dacht dat we tussen 12.00 en 13.00uur zouden vertrekken. Wij snel wat eten uit de day care gehaald om niet met een hongerige maag te vertrekken. Omkleden, wegwezen.
Want “even” verf kopen dat kan niet in Uganda. De rit naar Ninja is ong 14 km en met zo’n slechte wegdek moet je goed kunnen auto rijden om er “heel” te komen. Michelle en ik kijken nog steeds onze ogen uit. Boda boda’s (taxi brommers)waarop ze echt van alles vervoeren, zelfs hele banken. (van een bankstel), het leven van de mensen hier, zo eenvoudig, zo sober., en toch maken ze geen ongelukkige indruk. De meeste mensen zijn vriendelijk en kinderen blijven naar ons zwaaien. Als we bij de verfwinkel aankomen merken we dat er een man, in onze ogen, voorschiet omdat wij net iets eerder in de winkel zijn. Zenon laat het gebeuren, wij dus ook. Dan komt er weer een man en ook die wordt voor ons geholpen. Michelle zegt er iets van tegen hem, en Zenon blijft geduldig wachten. Dan zijn wij aan de beurt. We geven onze bestelling op en ook deze keer zijn ze super vriendelijk voor ons. De verkoper vraagt wie alles gaat schilderen en als we naar ons zelf wijzen krijgen we alle twee een overal en een pet cadeau. knalrood, leuk! (nogmaals dank jullie wel sponsoren!)
Als alles in de auto staat moeten Zenon en Suzan nog naar de winkel om een fiets te kopen voor Brechtje, die morgen jarig is. Suzan blijft in de auto als Zenon gaat kijken want als zij, als blanke, mee gaat wordt de fiets ineens veel duurder. Maar helaas, geen fiets voor Brechtje. Op naar de supermarkt. Michelle wil koken vandaag dus gaan we op pad. Bij het rek bier en wijn twijfelen we even omdat het verboden is om te drinken op het terrein. Maar uiteindelijk slaan we toch een klein voorraadje in omdat we er heel verantwoord mee om gaan en zeker niks drinken in het bijzijn van the kids. Het is bloedheet in de auto en ik wil eigenlijk wel terug naar Home Sweet Home. Maar er is nog steeds geen fiets gekocht dus wordt er weer gestopt. Helaas ook hier geen geschikt verjaardagscadeautje voor Brechtje. Dan naar de markt om verse groenten te kopen. Ook hier, een andere wereld. We lopen tussen de vele vele vele kraampjes door en ik zie verkopers die liggen te slapen bij hun koopwaar. We lopen naar een gedeelte waar ze veel “speciale” groenten en fruit verkopen. Tot 3 jaar terug was dit niet te koop, maar ook Uganda veranderd met de jaren. Het begint vreemd te ruiken en als ik op kijk zie ik kraampjes waar hele geslachte beesten buiten hangen. In de kramen liggen volgens mij, de ingewanden, inclusief vliegen. Zenon vertelt dat je hier het verste gehakt kan kopen wat er is want dat wordt ter plekke gemalen. Ik heb hier mijn twijfels over.
We kopen groenten en fruit en rijden dan toch huiswaarts.
Als we bij HSH (lees Home Sweet Home) voor de poort staan en claxonneren wordt de poort geopend door enkele kinderen. Ze zwaaien enthousiast, papa, papa!
Iedereen helpt met het uitladen van de bus en dan hebben we zin in een heerlijk kopje koffie met schuim. (lees bier) Maar eerst komt Zenon ons helpen met die (verrekte) wifi. Dat blijft een groot probleem voor ons. Maar dan, eindelijk, kunnen we genieten van “een momentje voor onszelf” Michelle heeft heerlijk gekookt en voor het eerst eten we buiten met bordje op schoot. De zon is nu weg en de temperatuur is heerlijk. Na het eten loop ik met mijn tasje afval naar het einde van het terrein. Daar mag ik het vuil over de schutting gooien, dit zal over een tijdje verbrand worden. Ongelooflijk, daar moet toch ongedierte op afkomen. Maar ja dit is real life in Africa.
Die avond hebben we het over de plannen die we al verwezenlijkt hebben voor HSH.
Dankzij, ons harde werken en de vele giften, kunnen we de Day care en de fysioruimte helemaal opnieuw schilderen. We hebben 3 nieuwe incontinentie matrassen gekocht, een nieuwe bedplank en steunen om in het klasje van aunty Tracy ook een plankje op te hangen. Verder kunnen we een nieuwe stal gedeeltelijk, misschien wel helemaal sponsoren en hebben we gedacht om 2 koeien te kopen die we dan Helma en Michelle noemen. Maar laten we niet te vlug vooruit lopen, want v l u g kennen ze hier niet.