Nog even wennen bij Home Sweet Home

ZATERDAG 10 januari
Vanmorgen vroeg uit de veren om te gaan ontbijten bij Suzan, Zenon en the kids.
Zij kwamen net terug van het boodschappen doen. We lopen met hen mee naar het huis en ik lees wat boekjes voor met Brechtje en Danly.
Suzan vind het fijn als we Nedelands met hen spreken omdat ze zo spelenderwijs haar moedertaal leren. Ik sta er steeds versteld van hoe snel de kinderen alles begrijpen, verstaan en vertellen. We eten een soort van pannenkoek gevuld met groenten. Ook deze keer met de handjes eten. Het is een goed gevuld ontbijt, we kunnen er weer even tegen.
Daarna besluiten we om een wasje te wassen, nee nee geen machine, alles in koud water en ook weer “met de handjes” Op een waslijn hangen we alles te drogen. Inmiddels koffie time
we krijgen bezoek van Gifty, een van de oudere meisjes van het weeshuis. Ze helpt Suzan wel eens met de kinderen en het huishouden. Een erg lief en vriendelijk meisje van 14 jaar. Ik zie dat ze gaatjes in haar oren heeft en vraag of ze het leuk vind om oorbelletjes te dragen.. Ik neem een zakje mee naar buiten en laat haar 2 paar uitzoeken. Ze is very happy en als ik zeg dat de aunty’s, de vrouwen die hier mee helpen op Home Sweet Home, ook uit mogen zoeken gaat ze dat meteen vertellen. Michelle en ik lopen eerst naar Claire en Roos. Roos is de kok en zij is lekker aan het koken op een houtvuur. Claire is er om haar te helpen. Ik leg het zakje oorbellen en wat kettingen in de keuken en ze gaan lekker aan het rommelen. De keuken bestaat uit een open ruimte met daarin een houtvuur waar op gekookt wordt .Inmiddels is het bekend dat de andere aunty’s ook iets uit mogen zoeken en ze komen al aanlopen. Prachtig om te zien hoe ze aan het zoeken en kiezen zijn. Inmiddels zijn ook enkele kinderen van de day care gekomen en willen natuurlijk ook. Iedereen krijgt wat. Als ik terug loop om de rest terug te brengen loopt Murcy huilend achter me aan. Ze wil ook oorbellen maar heeft geen gaatjes in haar oor. Gelukkig heb ik ook knijpers bij en zoek een paar mooie voor haar uit. Ze lacht door haar tranen heen. En dat ontroert me.
Daarna bezoeken we de day care en leren zo de kinderen en de aunty’s beter kennen. Het voelt goed om de kinderen apart wat aandacht te geven. Michelle maakt een wandeling op het terrein met twee van de kinderen vraagt of ik met haar naar de konijnen ga kijken. Maar als we er bijna zijn hoor ik roepen, “wait wait, ik go with you” Als ik omkijk komt Maria aangerend met Brechtje achter op haar rug. Dus gaan we met zijn viertjes. Daarna is het al weer tijd voor de lunch en de kinderen vragen of we bij hun willen eten. De afspraak is dat we in het huis bij Suzan en Zenon eten, dus ga ik vragen of het oké is. Suzan vind het voor een keer goed, maar we moeten wel tegen de aunty’s zeggen dat dit eigenlijk niet de bedoeling is. Omdat het voor the kids erg onrustig is als er steeds andere, vreemde mensen mee eten. Het is leuk om met de kinderen te eten. We oefenen nog eens alle namen en ik merk dat Michelle er veel beter in is dan ik. We eten iets van meel, met bruine bonen, tomaten en uiten. Ik vind het wel lekker. Na het eten ben ik weer moe van alle indrukken en gaan we in ons huisje koffie drinken. Maria komt aanlopen en gaat buiten voor ons huisje zitten. Al snel volgen er meer kids. En dan moeten we even streng optreden. “No you must go, this is our place” En dan zien we ook dat de kinderen vertrekken.
Even met zijn tweetjes. Het is geweldig om hier te zijn, maar ik moet ook de tijd nemen om “te landen”, zoals Michelle dat noemt. Die middag gaan we voor het eerst met zijn tweetjes buiten de poort. In het begin is het wat spannend maar we merken al snel dat iedereen erg vriendelijk is. Kinderen komen vanaf hun “hutjes” aangelopen en vragen How are you? Ook als we foto’s maken vind iedereen dat prima. Wij zijn deze keer het object om bekeken te worden. De weg naar de winkeltjes is erg, erg erg hobbelig. Kuilen zo diep dat je er met de auto stapvoets en manoeuvrerend door en langs moet rijden. We lopen weer langs de koeien en het filmhuisje van Ninja. Dit is een klein schuurtje/hokje van golfplaten waarin dan een film gedraaid wordt. Iedereen kan daar gebruik van maken. Wil ik ook nog wel doen. Als we langs “De Bar” lopen besluiten we om een lekker flesje drinken te kopen. Op het terras zit een jongen en die roept een naam naar binnen, ik denk van degene die er werkt. Als we in de hele simpele bar binnenkomen is er niemand te zien. Dan ineens komt er vanachter de bar een slaperig gezicht tevoorschijn van een meisje. Ik bestel een Tonic, maar dat hebben ze niet. “geeft niks, doe mij dan ook maar een flesje cola. Ze loopt weg en komt even later terug met een flesje cola, meer voorraad is er niet. Tja voor de rest zie ik alleen maar flesjes bier en dat is te vroeg. Dan maar een flesje met zijn tweeën.
We gaan op het kleine terrasje zitten en meteen komen er 2 “smoezelige” kinderen naar ons toe. Ze lachen vriendelijk en ik vraag hoe ze heten. Ook de blanke pop heeft een naam. Het kleine jongetje met grote snotneus is wat verlegen en blijft wat afstandelijker.
Na ons drankje lopen we terug naar een klein winkeltje waar Michelle een telefoonkaart wil kopen. Het hokje staat gevuld met zakken etenswaar, speelgoed, huishoudelijke artikelen enz enz. Op een krukje zit een jong meisje wat Michelle helpt met de kaart. Terwijl Michelle geholpen wordt komen er weer kinderen naar ons toe. Twee er van nemen mijn hand en laten die niet meer los tot we weg gaan.
Als we bijna bij Home Sweet Home zijn en we zwaaien naar een man die er loopt, komt deze naar ons toe en begint te praten. Hij legt ons uit dat de stenen van een huis vaak gemaakt worden op de plek waar het huis komt. Er wordt dan een oven gebouwd waar de stenen dan in gebakken worden. En inderdaad bij het huis, en hoop stenen staat ook een grote oven.
De man heeft vieze kleren aan en als we vragen of hij klaar is met werken krijgen we een vaag antwoord. Wij denken dat hij echt te diep in het glaasje gekeken heeft, zijn blik is nou niet echt helder. We krijgen een hand als we de poort van HSH binnen gaan.
De kinderen zitten op een matras in de schaduw te zingen en we gaan er even bij zitten. Het is leuk om te zien dat de meeste hun ketting of oorbellen van vanmorgen nog in en omhebben. Ook zijn er al kettingen geknapt en oorbellen verloren. Maar dat mag de pret niet drukken. We zingen van Head, shoulder, knee and toe.
We lopen met Suzan nog eens naar het weeshuis wat opgeknapt moet worden. Er is nog veel te doen. Behalve schilderwerk is er ook nog erg veel op te ruimen. Misschien ben ik wel Te enthousiast, maar mijn handen beginnen al te jeuken als ik zie wat voor werk hier allemaal nog te doen is. Maar er wordt niks van me verwacht en alles wat ik doe is goed.” Dussssss…….. Helma S L O W L Y .
Als ik bij ons huisje mijn benen aan het scheren ben met scheerschuim komt Jacinta, een aunty, aangelopen. Ze kijkt verbaasd en heel raar naar hetgeen ik aan het doen ben. “What are you doing?” “I cut my leg” “whay?” Ik leg uit dat ik die haren op mijn been erg lelijk vind. Dan legt Cinthia me uit dat dat in Uganda heel normaal is en ik zie aan haar gezicht dat ze het echt verschrikkelijk raar vind wat ik aan het doen ben. Ik voel me betrapt en leg nogmaals uit dat het in Nederland heel normaal is als overtollig haar weg geschoren wordt. Dan zegt ze ”but you are now life in Uganda”? Tja daar kan ik niet omheen. En met een nog steeds raar en verbaasd gezicht loopt ze naar de poort om naar huis te gaan.
Deze avond eten we weer in het huis van Suzan en Zenon. Roos heeft gekookt voor alle kinderen en er is een grote pan rijst en spinazie (dodo) gebracht. Ik vind het erg lekker en schep dan ook twee keer op. Brechtje en Devin willen geen dodo eten en moeten voor straf naar hun kamer. Het is toch overal hetzelfde met kinderen die niet willen eten, maakt niet uit waar ze vandaan komen. Michelle en ik doen de afwas. En we zijn er inmiddels aan gewend dat we dit met koud water moeten doen. En we beseffen dat wij het in Ned toch erg lux hebben met onze vaatwasser, wasmachine en droger.
Na het eten keren we huiswaarts en drinken een kopje koffie. Het is inmiddels bijna 19.00 en het wordt dadelijk donker. We installeren ons op de bank en drinken een heerlijk wijntje. Party-time! Helaas stikt het van de muggen en zijn we alle twee al aardig gestoken.
maar Hollee, we pakken er nog eentje.
Ineens een lichtje in de verte, het blijkt de nachtwaker te zijn. Hij loopt hier heel de nacht rond. Ook de honden zijn ’s nachts los tot morgenvroeg 7.00 uur. We worden zomaar niet weg gehaald.