Kennismaking met Home Sweet Home

DONDERDAG 8 JANUARI 2015
Deze dag gaan we naar onze werkplek, Home Sweet Home. Ik heb er zin in. Genoeg van de drukte en de stank van Kampala. Onze chauffeur is goed op tijd en we waarschuwen hem voor de vele bagage die we hebben. Hij lacht vriendelijk terug maar kijkt minder vriendelijk als hij onze spullen ziet en de achterbank niet plat krijgt. Hij blijft stoeien met de vele bagage. Michelle en ik weten wel een oplossing, maar er wordt niet geluisterd als we die aandragen. De driver belt, probeert, belt weer en blijft aan de stoelen trekken en duwen. Na 15 min kunnen we het niet meer aanzien en gaat Michelle uitleggen hoe wij denken dat het wel kan. Gelukkig wordt de raad nu opgevolgd en kunnen we vertrekken. Nou ja bijna……want uit het hotel komt onze Reggie-man aangerend om nog snel een handje te geven, We moeten er om lachen. Maar dan gaat onze reis echt beginnen. We laten het drukke en stinkende Kampala achter ons en genieten van het vele groen om ons heen. We zien thee en suikerrietplantages en we rijden door een prachtig mooi groen gebied.
Het grootste Forest most beautifull, volgens Bad. We vinden het dan ook vreemd als hij even later onze lege flesjes water door het raam naar buiten gooit. Wat me ook hier weer opvalt is dat er weer overal eten, drinken en spulletjes verkocht worden. In mijn beleving verkoopt iedereen van alles. Maar wie koopt wat?
Onderweg krijgen we nog de schrik van ons leven als Bad, onze chauffeur, vraagt of we wat willen eten en drinken. Een goed idee, vinden wij. Even een korte eet stop in een leuk restaurantje. De auto gaat langzamer rijden en dan ineens komen er wel 50 mensen op de auto afrennen.. De ramen en deuren moeten gesloten blijven. Iedereen drukt zijn/haar etenswaar tegen de raam. We zien, behalve het zwart van de mensen, kipsaté , flesjes drinken, groenten en fruit tegen het raam aangedrukt worden. Snel besluiten we dat we een flesje water willen, wat bananen en tomaten. Onze chauffeur en bijrijder kiezen voor een mals stukje kip. Het raam wordt een stukje naar beneden gelaten zodat het eten erdoor gegeven kan worden. Dan moeten we betalen en ook dat gaat via een spleetjes van het raam. Als dat gebeurt is rennen de mensen weer naar de volgende auto die aangereden komt. Michelle en ik kijken elkaar onthutst aan, “Wat is dit nou allemaal?” Nu kunnen we er om lachen.
Na dit avontuurtje gaan we de hoofdweg af en rijden we op een hobbelige zandpad vol kuilen en water. De mensen wonen in hutjes en er wordt van alles op het hoofd vervoerd. Kinderen in kapotte en vuile kleding zijn lekker aan het spelen en sommige steken een handje omhoog als we voorbij rijden. We rijden stapvoets omdat het gewoon niet sneller gaat op deze weg. Bij een bruggetje hoor ik de onderkant van de auto de weg raken en ben ik bang dat we verder moeten lopen. Maar niks is minder waar. Onze driver, kent de weg en brengt ons veilig naar Home Sweet Home. Want ineens staan we voor een grote poort en claxonneert hij hard. Even later wordt de poort open gedaan en zijn we “thuis” bij Home Sweet Home.
Kinderen komen aanlopen en we worden nieuwschierig bekeken.
Dan worden we begroet door Suzan, de oprichtster van Home Sweet Home en maken kennis met haar man Zenon.
Ik heb bewondering voor Suzan, hoe zij het allemaal voor elkaar heeft gekregen.
Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat ze naar Uganda vertrokken is en HSH bestaat vandaag precies 6 jaar. Als ik bekijk wat zij allemaal bereikt heeft, samen met Zenon.
Petje af!
We lopen naar het weeshuis en maken kennis met de kinderen en hun aunties. Sommige kinderen zijn vrij en spontaan andere zijn wat verlegen. We drinken thee en eten een boterham. Daarna krijgen we een rondleiding over het terrein.
We gaan de gebouwen in en zien de lokalen die er voor de kinderen zijn, Elke groep heeft een eigen kleur. Het is prachtig om te zien met welke doelstelling Suzan werkt, maar het valt me op dat de middelen en het gebouw erg sober zijn, hoewel er al veel werk verricht is.
Het ontroert me ook. Wat kunnen mensen toch met weinig tevreden zijn.
We lopen de tuin door en Suzan laat fruitbomen en planten aan ons zien. Van elk gewas weet zij hoe het geplant moet worden en hoe te gebruiken.
Dan weer verder naar de geitjes, de kippen en konijnen. De geiten zijn voor het vlees en ook de konijnen en kippen worden gegeten als ze goed vet gemest zijn. In de toekomst willen ze goederen gaan verkopen zoals melk, eieren en vlees.
We praten verder over hun plannen en hoe ze dat willen realiseren. Elke keer als er geld is, beginnen ze aan een nieuw project. We hebben het kort over de varkensstal en ik hoop echt dat deze binnen 3 maanden verwezenlijkt gaat worden. Maar ik heb ook geleerd, niks plannen alles op je af laten komen.
Van de indrukwekkende reis, de aankomst bij HSH en alle informatie ben ik doodmoe geworden. Ik snak naar ff rust op ons eigen plekje.
We ploffen op de bank en laten even alles bezinken. Daarna pakken we onze koffers uit en rommelen wat in het huisje. “ons huisje” Het is Super eenvoudig. Cementen vloer, weinig meubeltjes en helaas geen internet. Dat moeten we nog gaan regelen. Jammer we wilden wat berichtjes sturen via de app, dat moet nu even wachten.
Om 17.30 heeft de kok het eten klaar en mogen Michelle en ik bij Suzan en the kids gaan eten. Zenon is er vanavond niet want hij is naar de volleybal. We eten reaully Afrikaans food: Gerstbol, spinazie met vis in pindasaus. Dit gerecht wordt met de handen gegeten. Dus de vraag of wij dat ook willen doe. Natuurlijk we passen ons aan. Het valt niet mee maar ik heb mij bordje goed leeg gegeten.
We helpen met de afwas en als de kinderen in bed liggen gaan wij ook weer terug. Ik ben blij weer terug te zijn, ben moe van alle informatie en indrukken.
In het huisje is bijna geen stroom. Als we de lamp aandoen wordt deze verlichting naarmate het later wordt steeds minder. Het is nu 21.00 en we zitten in het stikdonker aan ons verslag


te werken. VRIJDAG 9 JANUARI
Vandaag vroeg uit de veren want om 8.00 is het ontbijt bij Suzan en Otim.
Lekker toast met verse tomaten, koffie en thee.
Voordat er gegeten wordt moet er gebeden worden. Er wordt bedankt voor alle dingen die we hebben en of kracht gevraagd voor mensen die dat nodig hebben. De kinderen Devin en Brechtje, vinden het ook erg fijn om aan de beurt te zijn. Ze vouwen dan netjes hun handen en vertellen hun verhaaltje. Ook al bid ik zelf niet, ik vind het mooi dat deze kinderen bijgebracht worden dat ze dankbaar kunnen zijn voor hetgeen ze hebben.
Na het ontbijt lopen we over het terrein naar De Day care om daar de medicijnkast te bekijken en bespreken. Er zijn twee kinderen met aids en die moeten 2x p week op dezelfde tijd hun medicijnen hebben. Daar is Jacinta Akwi verantwoordelijk voor, een meisje wat hier elke dag van 19.00 tot 7.00 werkt. Het plan is om daarna naar Jinja te rijden om onze boodschappen te doen. Maar Zenon moet naar kantoor omdat ze gehoord hebben dat de regering alle weeshuizen wil sluiten. Gelukkig denken Zenon en Suzan, later als hij terug is van die meeting, dat hun huis open mag blijven omdat vernoemd werd dat hun een goed weeshuis hebben.
Die middag gaan we voor de eerste keer achterop de boda boda. (taxibrommer) We lopen met Suzan naar het einde van de weg naar het weeshuis en ik ben elke keer weer zo verbaasd hoe de mensen hier leven. Echt zoals in de film, zoals ik op tv zie Maar nu is het real live!
DE weg (lees pad) naar de hoofdstraat is een groot stoffige straat vol kuilen en plassen. Koeien en geiten lopen te grazen aan een touw. Als we vragen of deze beesten niet weg gehaald worden blijkt er vaak een man bij te zitten in het gras. De oppasser. Vrouwen met volle vrachten op hun hoofd, we zien een fietser aankomen met zijn fiets vol jerrycans met water. Puffend en zwetend beklimt hij deze weg.
Suzan heeft met Zenon bij een restaurantje afgesproken om daar wat te drinken. Terwijl Michelle en ik genieten van een heerlijke smoothy, Suzan van haar thee, gaat Zenon nog een boodschap doen. Later voegt hij zich bij ons en gaan we met zijn allen naar de supermarkt waar Michelle en ik onze broodnodige boodschappen doen. Er moet nog van alles gekocht worden, zoals wc papier, koffie, thee en een lekker drankje voor in de avond.
Bepakt en bezakt komen we weer terug bij HSH. De kinderen vinden het leuk om alle spullen mee uit de auto ta halen.
We eten die avond weer bij Suzan en Zenon aan tafel en vinden ze erg gastvrij.
Na de afwas lopen we terug naar “ons eigen stekkie”