Nu gaat het ECHT beginnen!
Door: helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
15 Januari 2015 | Nederland, Bergeijk
MAANDAG 5 JANUARI 2015
Mooie dag om te vertrekken naar Home Sweet Home. Uganda here we come!
Als om 4.00 de wekker gaat ben ik meteen actief. Frisse douche, boterhammen smeren, inpakken en wegwezen. Peer en ik rijden samen en Michelle komt ook met haar eigen gezinnetje naar Schiphol. Het is rustig op de wegen ik sluit ff mijn ogen. Ruim op tijd komen we aan. Als Peer de auto parkeert besluit ik om mijn koffers in te laten sealen. Maar ik was er al bang voor, elke koffer bijna 2 kg te zwaar. Als tip krijg ik, om wat spullen uit de koffers te halen en deze bij de rolstoel te stoppen. Die gaat nml niet op gewicht maar als extra bagage. Ik duw de houten schommel en nog wat andere spulletjes ertussen. Gelukt. Uiteindelijk 75,00 euro armer, mag ik alles op de bagage kar laden. Inmiddels is Michelle met haar gezinnetje ook gearriveerd en zijn we bijna compleet. Ik wacht nog Op Hanneke, Marcel en Nora die me uit komen zwaaien. Als ik ze bel zijn ze e bijna maar voor mij is het al tijd om in te checken. Ik bel ze in paniek op en Nora zegt dat we na het inchecken gewoon weer terug kunnen komen naar de hal. (Wat een wereldreiziger ben ik toch, raak meteen in paniek.) Net als ik aan de beurt ben bij de balie belt Peer me op dat the kids er zijn. He he een zucht van verlichting gaat door me heen. En ik ben extra verrast als ik zie dat Diet ook mee gekomen is. Extra surprise! Dan is het tijd om echt afscheid te nemen, nog een dikke omhelzing en een kus en daar gaan we dan. Ons avontuur tegemoet.
Michelle en ik willen op ons gemakkie een kop koffie gaan drinken, maar dat zit er niet meer in. De incheckbalie sluit over 20 min , dus maar meteen door en weer aansluiten in de rij. Als we dan eindelijk alles achter de rug hebben en op onze stoeltjes ploffen wordt er omgeroepen dat we in het vliegtuig kunnen. Weg E-reader en weer aansluiten. Jeetje wat hebben we het druk met alles. Maar dan……eindelijk……om 10.30 zitten we op onze vliegtuigstoel, klaar om op te stijgen. We vliegen van Amsterdam naar Kigali in Rwanda dat is 6493 km. Het is heerlijk om gewoon te kunnen blijven zitten, wat te kletsen, rond te kijken en wat te eten en te drinken.
Inmiddels is het bijna 16.00 uur en worden Michelle en ik wat “tammetjes” Ik probeer wat te slapen, kijk TV en begin maar vast met mijn reisverslag. We moeten nog 2131 km vliegen 19.47 komen we aan in Akali. Het is er 25C,maar omdat wij doorvliegen naar Entebbe wordt vriendelijk verzocht het vliegtuig niet te verlaten. Nog 338 km te gaan, duur 35 minuten. In Entebe is het 2 uur later dan in Ned dus (ineens!) is het 22.40 als het vliegtuig landt op plaats van bestemming. We sluiten aan in een rij, denkend dat we daar een visum kunnen kopen, maar dat blijkt niet waar te zijn. Er wordt gekeken met een thermometer of ik koorts / verhoging heb, ivm Ebola. Gelukkig we mogen door naar de volgende rij. Daar wordt een foto van me gemaakt en moet ik van alle vingers een afdruk laten maken. Daarna moeten we 30 euro betalen en krijgen we een visum. Even checken of er 3 maanden op staat want anders heb ik een probleem met de terugreis. Alles oké, dus wij weer verder nu naar de band met koffers. Daar zien we al snel onze bagage en we sjouwen alles op een kar. Jeetje wat hebben we veel spullen bij! Buiten staat een chauffeur, al 2 uur te wachten, met een bordje Michelle en Helma. Joehoe dat zijn wij!! Als hij al onze spullen ziet gaat hij aan het regelen. De 3e persoon die ook mee zou moeten wordt in een busje gezet en wij krijgen een eigen auto. Maar zelfs dat past niet. We denken ijverig mee hoe het wel zal gaan en als ik mijn riem uit mijn broek wil halen om de klep van de auto mee vast te maken zegt hij, “it’s okay, it’s ready” Michelle gaat voorin en ik wordt achterin gepropt waar een heel klein gaatje overgebleven is. De klep van de auto blijft gewoon open en rijden maar.
Het Sunset hotel is heel eenvoudig maar wel netjes. Als AL onze bagage in onze kamer staat snakken wij naar een heerlijk koud pilsje. Ja de bar is nog open. We installeren ons aan een tafeltje en al snel merken we dat ALLE gasten Nederlanders zijn. Een jonge vrouw aan een tafeltje naast ons is met een Ugandees getrouwd en woont nu in Uganda. Als ze vraagt wat wij in Uganda doen en hoort dat we in een weeshuis gaan werken, roept ze uit. “Oh bij Suzan, dat is mijn beste vriendin” De andere mensen bestaat uit een film cast . Het blijkt Tanja Jes te zijn. Ik dacht wel, “wat komt ze mij toch bekend voor?” maar weet ik veel.
Toch maar met haar op de foto. Die nacht slaap ik als een os, ik lig zowat in coma onder mijn klamboe.
DINSDAG 6 JANUARI
De volgende morgen weer fris en fruitig op pad. Maar inpakken en wegwezen is er niet bij. Het begint al als we ons hotel willen betalen voor die nacht. Dat kan alleen maar cash. “No problem” ik heb een groot pak geld van Wijnand overgenomen Maar als ik begin te tellen blijkt dat niet genoeg te zijn. Tja wat nu, uiteindelijk regelen we dat we onderweg naar Kampala gaan pinnen en dat we dan het verschuldigd bedrag aan de taxidriver mee geven. Dat vinden hun gelukkig ook een goed plan. Dan de taxi in. Eerst onderhandelen over de prijs is ons verteld. Maar we komen er niet uit, hij heeft het steeds over dollars en wij tellen in euro’s.Uiteindelijk na wel 10 minuten komt er personeel van het hotel erbij staan en vinden we een middenweg. He, he we zijn weer onderweg.
En dat is genieten, Uganda is zo’n andere wereld, zo’n andere cultuur. Mensen, dieren, taxi brommers (boda-boda), bedrijvigheid, kraampjes, winkeltjes, hutjes, in een woord
g e w e l d i g. En dan , na een lange rit van meer dan een uur, komen we aan in Kampala, de hoofdstad van Uganda. En daar krijgen we onze tweede cultuurschok. Ons hotel ligt midden in het centrum tegenover een drukke groenten en fruit markt. En er is verkeer, zoveel verkeer dat heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Hoe en of er verkeersregels zijn kan ik niet ontdekken. De straat oversteken is al een hele actie op zich.
Als weer al onze bagage naar de 2e verdieping gesjouwd is ploffen we op bed en vallen alle twee in slaap. Na ons schoonheidsslaapje gaan we Kampala ontdekken. We hebben als tip mee gekregen, loop niet met een camera rond en hou de hand op de knip. Dus wat angstig gaan we op pad. We beginnen op de markt, maar dat blijkt niet zo’n goed idee te zijn. Mensen kijken en spreken ons aan en als er ook maar iemand achter me loopt of aanraakt denk ik al dat mijn tas gejat wordt. Dus naar het iets mindere drukke straatleven.
De mensenmassa is enorm en iedereen wil wat aan ons verkopen. Er is zoveel te zien! Mensen, dieren, koopwaar echt teveel om op te noemen. Uiteindelijk weten we niet meer waar we zijn. Een jonge vrouw merkt dat we de weg niet meer weten en helpt ons weer op het rechte pad. Als we foto’s aan het maken zijn van de markt (vellig vanuit een lege ruimte in het hotel) komt er een jongen naar ons toe en vragen wij maar meteen of hij een leuke gezellig terras weet waar we wat kunnen drinken. Hij neemt ons mee naar wat winkels en gaan daar een trap op. We komen uit in een gezellig café en gaan buiten op het balkon-terras zitten. Ons uitzicht is de drukke taxiplaats van Kampala, de mensenmassa en verkeer heel veel verkeer. Dan ineens horen we gejoel wij dus onze koppen over de balustrade . Er blijkt een fight te zijn tussen 2 koopmannen. Deze mensen bemoeien zich soms met elkaars koopwaar en dat kan dan uitlopen tot een gevecht. Omstanders gaan zich er mee bemoeien en ik zie een man met een grote stok om mensen inslaan. Ineens zie ik dat er iemand een mes trekt, de “tegenpartij” ziet dat ook en loopt hard weg. Langzaam aan wordt het weer wat rustiger in die hoek, maar Michelle en ik zijn blij dat we veilig boven zitten. Om 19.00 willen we terug naar ons hotel en the boy wil wel met ons mee. Maar we wimpelen hem af en drinken in het hotel nog een wijntje. De ruimte is erg ongezellig, kil en kaal. De bediening loopt erg ongeïnteresseerd rond, maar later zal blijken dat dat in Uganda bijna overal is. Dan ineens staat the" reggy-boy” weer voor ons neus en wil iets afspreken voor morgen. Maar daar trappen wij niet in, tommorow is a new day.
WOENSDAG 7 JANUARI
Na het ontbijt wat bestaat uit boterhammen met ei, wat jam en fruit besluiten we om naar Beens café te wandelen. Dat i een café wat opgestart i door 2 Nederlanders en wat gerund wordt door kansarme kinderen. Michelle heeft opgezocht dat het anderhalf uur lopen is, Perfect vinden wij. Het is al hartstikke warm en ook weer druk, druk druk. We voelen ons wel meer op ons gemak dan gisteren en genieten van alles om ons heen. Als we twijfelen of we goed lopen vragen we het aan de taxidrivers van de boda boda of van de busjes. De meeste weten niet wat we bedoelen en gaan zelf weer verder vragen. Gevolg steeds een colonne mensen om ons heen. Op een gegeven moment zeggen wij “Thank you” en lopen we toch maar verder. Bij een Free-wifi restaurantje besluiten we om wat te drinken. Nu zien we dat we helemaal fout gelopen zijn, veel te ver. Dus……the way back.
Als we een taxi willen regelen naar Beens cafe, snapt niemand wat we bedoelen dus gaan we te voet verder. We merken dat we steeds geruster gaan lopen en steeds meer lef hebben bij het oversteken. Het is ook zo ongelooflijk druk, echt niet uit te leggen. We wandelen nu door het “rijkere” gedeelte van Kampala waar de winkels iets luxer zijn en de mensen mooier en netter gekleed. In een supermarkt kopen we drinken en een lekkere koek. Dat is onze lunch voor vanmiddag. Als we op een muurtje zitten en onze gekochte spullen verorberen, zien we wel dat dit “de betere buurt” is. Maar we komen ook weer langs getto’s waar de mensen in krotjes wonen, lopen in vieze kapotte kleding en waar de kinderen op straat zitten om te bedelen. Echt alles, maar dan ook alles willen ze verkopen. Mensen leggen doeken op de grond gooien er 2e hands schoenen niet te geloven, vieze knuffels en zelfs vieze sokken op. Zoek zelf maar een paar bij elkaar! Niet te geloven, we kijken onze ogen uit. Na ruim 2 uur gewandeld te hebben door het drukke Kampala besluiten we om toch een busje te nemen naar Beens café. We geven de moed niet op en willen er koffie gaan drinken. Meteen komt er een hele groep chauffeurs om ons heen staan en vragen waar we heen willen. We laten ons briefje met de route zien en dat gaat echt van hand tot hand. Michelle denkt dat ze het niet eens kunnen leen. Uiteindelijk is er een persoon die een prijs met ons afspreekt van 1000 chilling pp. (30 cent) Als we in het busje zitten wordt het ineens “a special price” 10.000 shilling. “Daaaaag”denken wij en stappen uit. Uiteindelijk hebben we iemand gevonden die ons naar Beens cafe zal brengen voor 1.000 ch pp. We stappen in want we zijn het onderhandelen ook wel een beetje zat geworden. Het enigste wat we willen is dat we afgezet worden op ons door gegeven adresje en dat we daar even kunnen rusten en kunnen genieten van een heerlijk kopje koffie of……lekker koud pilsje.
We stappen in, aanrijden maar. Maar dat hadden we gedacht. Eerst moet het hele busje nog vol zitten. Ons geduld wordt op de proef gesteld en hoewel het stikheet is in het busje, blijven we de grap er maar van inzien. “Rustig blijven ademen” zegt Michelle. Eindelijk is het busje vol geladen en kunnen we vertrekken. Op een gegeven moment zegt Michelle heel zachtjes, “er zit steeds iemand aan mijn bloes te trekken, weer zo een. Ik doe net of ik niks voel “en heel hooghartig kijkt ze het busje rond. Weer wordt er op haar arm geklopt. Ze kijk achterom en wat blijkt we moeten aan die jongen betalen. Wij lachen, en de rest in het busje ook. Dan zegt de chauffeur dat we op plaats van bestemming zijn. En wij 2 Hollandse dozen, stappen meteen uit zonder te checken en wat blijkt, geen Beens cafe!. Als we het weer na gaan vragen snapt echt niemand waar we het over hebben en ze sturen ons maar een kant op. Onze wandeling is geweldig, we zien prachtige dingen, real life in Kampala.
Gewoon aan de straat worden nieuwe bankstellen verkocht, deze staan heel de dag in het stof in de uitlaatgassen van auto’s. Ze worden daar volgens mij ter plekke gemaakt. Mensen arm, rijk, mooi, lelijk, zwervers, kinderen die ons aanstaren met hun mooie donkere ogen,alsof we geesten zijn. Het is gewoon allemaal niet te beschrijven hoe dit allemaal gaat. En tussen al die mensen door, verkeer heel veel verkeer. Tijdens deze wandeling blijven we kijken naar Beens cafe, maar we beginnen de moed, na 4,5 uur onderweg te zijn toch wel wat te verliezen. Maar net als we op het punt staan ons doel op te geven valt Michelle haar ogen op een bord met “Beens and coffee”. Hoera, het is gelukt! Dat is net op tijd. We ploffen er op de bank en verlangen er naar ons welverdiend koud pilsje. We hebben ruim 4 uur gewandeld, zijn moe en trots dat het ons toch gelukt is. Maar helaas pindakaas, geen alcohol, alleen soft drinks. Dat zal ook wel te maken hebben met het overtollige drank gebruik in Uganda. Hierdoor hebben veel kinderen een moeilijk leven. We bestellen een het cafe waar we overheerlijke smouty van fruit en yoghurt. Het terras en de zaak ziet er gezellig uit, maar druk is het niet. Na ons drankje nemen we het busje terug naar city Kampala. Michelle en ik zitten voorin en het is net alsof we in een attractie van De Efteling zitten. Vanuit alle kanten komen er auto’s, boda boda’s en mensen op ons af. Tussen al dat drukke verkeer lopen dan ook nog eens mensen. Als we weer bekende wegen zien stappen we uit en lopen richting hotel. We hebben nog steeds zin in een lekker koud pilsje en gaan op zoek naar het café van gisteren. Dit lukt ons uiteindelijk niet maar we komen uit bij Kitty’s café waar we ook een hapje kunnen eten. Het bier smaakt uitstekend en we bestellen ieder nog maar een halve liter bier. Het is een gezellige avond en Michelle en ik kletsen wat af saampjes. Ook deze avond hebben we weer snel contact en al vrij snel wordt er naar het telefoonnummer van Michelle gevraagd. “Ho ho, daar doen we niet aan he” Als de stoelen opgestapeld worden stoppen we onze flesjes bier in onze tas en vertrekken richting hotel. Het is nu een stuk rustiger op straat. Mensen die slapen tussen hun koopwaar of gewoon op straat blijven slapen. Vreemd voor ons. Ik ben blij als we “veilig” in ons hotel aangekomen zijn. We willen nog even wat gaan internetten, maar al snel is de Reggie-boy bij ons en wil nog wel een gezellige avond met ons doorbrengen. Maar Michelle en ik vinden het te overdreven aardig en wimpelen hem af. Maar hij is een volhouder en komt weer terug. Wij gaan ijverig door met hetgeen we bezig zijn en dan vertrekt hij maar.
Mooie dag om te vertrekken naar Home Sweet Home. Uganda here we come!
Als om 4.00 de wekker gaat ben ik meteen actief. Frisse douche, boterhammen smeren, inpakken en wegwezen. Peer en ik rijden samen en Michelle komt ook met haar eigen gezinnetje naar Schiphol. Het is rustig op de wegen ik sluit ff mijn ogen. Ruim op tijd komen we aan. Als Peer de auto parkeert besluit ik om mijn koffers in te laten sealen. Maar ik was er al bang voor, elke koffer bijna 2 kg te zwaar. Als tip krijg ik, om wat spullen uit de koffers te halen en deze bij de rolstoel te stoppen. Die gaat nml niet op gewicht maar als extra bagage. Ik duw de houten schommel en nog wat andere spulletjes ertussen. Gelukt. Uiteindelijk 75,00 euro armer, mag ik alles op de bagage kar laden. Inmiddels is Michelle met haar gezinnetje ook gearriveerd en zijn we bijna compleet. Ik wacht nog Op Hanneke, Marcel en Nora die me uit komen zwaaien. Als ik ze bel zijn ze e bijna maar voor mij is het al tijd om in te checken. Ik bel ze in paniek op en Nora zegt dat we na het inchecken gewoon weer terug kunnen komen naar de hal. (Wat een wereldreiziger ben ik toch, raak meteen in paniek.) Net als ik aan de beurt ben bij de balie belt Peer me op dat the kids er zijn. He he een zucht van verlichting gaat door me heen. En ik ben extra verrast als ik zie dat Diet ook mee gekomen is. Extra surprise! Dan is het tijd om echt afscheid te nemen, nog een dikke omhelzing en een kus en daar gaan we dan. Ons avontuur tegemoet.
Michelle en ik willen op ons gemakkie een kop koffie gaan drinken, maar dat zit er niet meer in. De incheckbalie sluit over 20 min , dus maar meteen door en weer aansluiten in de rij. Als we dan eindelijk alles achter de rug hebben en op onze stoeltjes ploffen wordt er omgeroepen dat we in het vliegtuig kunnen. Weg E-reader en weer aansluiten. Jeetje wat hebben we het druk met alles. Maar dan……eindelijk……om 10.30 zitten we op onze vliegtuigstoel, klaar om op te stijgen. We vliegen van Amsterdam naar Kigali in Rwanda dat is 6493 km. Het is heerlijk om gewoon te kunnen blijven zitten, wat te kletsen, rond te kijken en wat te eten en te drinken.
Inmiddels is het bijna 16.00 uur en worden Michelle en ik wat “tammetjes” Ik probeer wat te slapen, kijk TV en begin maar vast met mijn reisverslag. We moeten nog 2131 km vliegen 19.47 komen we aan in Akali. Het is er 25C,maar omdat wij doorvliegen naar Entebbe wordt vriendelijk verzocht het vliegtuig niet te verlaten. Nog 338 km te gaan, duur 35 minuten. In Entebe is het 2 uur later dan in Ned dus (ineens!) is het 22.40 als het vliegtuig landt op plaats van bestemming. We sluiten aan in een rij, denkend dat we daar een visum kunnen kopen, maar dat blijkt niet waar te zijn. Er wordt gekeken met een thermometer of ik koorts / verhoging heb, ivm Ebola. Gelukkig we mogen door naar de volgende rij. Daar wordt een foto van me gemaakt en moet ik van alle vingers een afdruk laten maken. Daarna moeten we 30 euro betalen en krijgen we een visum. Even checken of er 3 maanden op staat want anders heb ik een probleem met de terugreis. Alles oké, dus wij weer verder nu naar de band met koffers. Daar zien we al snel onze bagage en we sjouwen alles op een kar. Jeetje wat hebben we veel spullen bij! Buiten staat een chauffeur, al 2 uur te wachten, met een bordje Michelle en Helma. Joehoe dat zijn wij!! Als hij al onze spullen ziet gaat hij aan het regelen. De 3e persoon die ook mee zou moeten wordt in een busje gezet en wij krijgen een eigen auto. Maar zelfs dat past niet. We denken ijverig mee hoe het wel zal gaan en als ik mijn riem uit mijn broek wil halen om de klep van de auto mee vast te maken zegt hij, “it’s okay, it’s ready” Michelle gaat voorin en ik wordt achterin gepropt waar een heel klein gaatje overgebleven is. De klep van de auto blijft gewoon open en rijden maar.
Het Sunset hotel is heel eenvoudig maar wel netjes. Als AL onze bagage in onze kamer staat snakken wij naar een heerlijk koud pilsje. Ja de bar is nog open. We installeren ons aan een tafeltje en al snel merken we dat ALLE gasten Nederlanders zijn. Een jonge vrouw aan een tafeltje naast ons is met een Ugandees getrouwd en woont nu in Uganda. Als ze vraagt wat wij in Uganda doen en hoort dat we in een weeshuis gaan werken, roept ze uit. “Oh bij Suzan, dat is mijn beste vriendin” De andere mensen bestaat uit een film cast . Het blijkt Tanja Jes te zijn. Ik dacht wel, “wat komt ze mij toch bekend voor?” maar weet ik veel.
Toch maar met haar op de foto. Die nacht slaap ik als een os, ik lig zowat in coma onder mijn klamboe.
DINSDAG 6 JANUARI
De volgende morgen weer fris en fruitig op pad. Maar inpakken en wegwezen is er niet bij. Het begint al als we ons hotel willen betalen voor die nacht. Dat kan alleen maar cash. “No problem” ik heb een groot pak geld van Wijnand overgenomen Maar als ik begin te tellen blijkt dat niet genoeg te zijn. Tja wat nu, uiteindelijk regelen we dat we onderweg naar Kampala gaan pinnen en dat we dan het verschuldigd bedrag aan de taxidriver mee geven. Dat vinden hun gelukkig ook een goed plan. Dan de taxi in. Eerst onderhandelen over de prijs is ons verteld. Maar we komen er niet uit, hij heeft het steeds over dollars en wij tellen in euro’s.Uiteindelijk na wel 10 minuten komt er personeel van het hotel erbij staan en vinden we een middenweg. He, he we zijn weer onderweg.
En dat is genieten, Uganda is zo’n andere wereld, zo’n andere cultuur. Mensen, dieren, taxi brommers (boda-boda), bedrijvigheid, kraampjes, winkeltjes, hutjes, in een woord
g e w e l d i g. En dan , na een lange rit van meer dan een uur, komen we aan in Kampala, de hoofdstad van Uganda. En daar krijgen we onze tweede cultuurschok. Ons hotel ligt midden in het centrum tegenover een drukke groenten en fruit markt. En er is verkeer, zoveel verkeer dat heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Hoe en of er verkeersregels zijn kan ik niet ontdekken. De straat oversteken is al een hele actie op zich.
Als weer al onze bagage naar de 2e verdieping gesjouwd is ploffen we op bed en vallen alle twee in slaap. Na ons schoonheidsslaapje gaan we Kampala ontdekken. We hebben als tip mee gekregen, loop niet met een camera rond en hou de hand op de knip. Dus wat angstig gaan we op pad. We beginnen op de markt, maar dat blijkt niet zo’n goed idee te zijn. Mensen kijken en spreken ons aan en als er ook maar iemand achter me loopt of aanraakt denk ik al dat mijn tas gejat wordt. Dus naar het iets mindere drukke straatleven.
De mensenmassa is enorm en iedereen wil wat aan ons verkopen. Er is zoveel te zien! Mensen, dieren, koopwaar echt teveel om op te noemen. Uiteindelijk weten we niet meer waar we zijn. Een jonge vrouw merkt dat we de weg niet meer weten en helpt ons weer op het rechte pad. Als we foto’s aan het maken zijn van de markt (vellig vanuit een lege ruimte in het hotel) komt er een jongen naar ons toe en vragen wij maar meteen of hij een leuke gezellig terras weet waar we wat kunnen drinken. Hij neemt ons mee naar wat winkels en gaan daar een trap op. We komen uit in een gezellig café en gaan buiten op het balkon-terras zitten. Ons uitzicht is de drukke taxiplaats van Kampala, de mensenmassa en verkeer heel veel verkeer. Dan ineens horen we gejoel wij dus onze koppen over de balustrade . Er blijkt een fight te zijn tussen 2 koopmannen. Deze mensen bemoeien zich soms met elkaars koopwaar en dat kan dan uitlopen tot een gevecht. Omstanders gaan zich er mee bemoeien en ik zie een man met een grote stok om mensen inslaan. Ineens zie ik dat er iemand een mes trekt, de “tegenpartij” ziet dat ook en loopt hard weg. Langzaam aan wordt het weer wat rustiger in die hoek, maar Michelle en ik zijn blij dat we veilig boven zitten. Om 19.00 willen we terug naar ons hotel en the boy wil wel met ons mee. Maar we wimpelen hem af en drinken in het hotel nog een wijntje. De ruimte is erg ongezellig, kil en kaal. De bediening loopt erg ongeïnteresseerd rond, maar later zal blijken dat dat in Uganda bijna overal is. Dan ineens staat the" reggy-boy” weer voor ons neus en wil iets afspreken voor morgen. Maar daar trappen wij niet in, tommorow is a new day.
WOENSDAG 7 JANUARI
Na het ontbijt wat bestaat uit boterhammen met ei, wat jam en fruit besluiten we om naar Beens café te wandelen. Dat i een café wat opgestart i door 2 Nederlanders en wat gerund wordt door kansarme kinderen. Michelle heeft opgezocht dat het anderhalf uur lopen is, Perfect vinden wij. Het is al hartstikke warm en ook weer druk, druk druk. We voelen ons wel meer op ons gemak dan gisteren en genieten van alles om ons heen. Als we twijfelen of we goed lopen vragen we het aan de taxidrivers van de boda boda of van de busjes. De meeste weten niet wat we bedoelen en gaan zelf weer verder vragen. Gevolg steeds een colonne mensen om ons heen. Op een gegeven moment zeggen wij “Thank you” en lopen we toch maar verder. Bij een Free-wifi restaurantje besluiten we om wat te drinken. Nu zien we dat we helemaal fout gelopen zijn, veel te ver. Dus……the way back.
Als we een taxi willen regelen naar Beens cafe, snapt niemand wat we bedoelen dus gaan we te voet verder. We merken dat we steeds geruster gaan lopen en steeds meer lef hebben bij het oversteken. Het is ook zo ongelooflijk druk, echt niet uit te leggen. We wandelen nu door het “rijkere” gedeelte van Kampala waar de winkels iets luxer zijn en de mensen mooier en netter gekleed. In een supermarkt kopen we drinken en een lekkere koek. Dat is onze lunch voor vanmiddag. Als we op een muurtje zitten en onze gekochte spullen verorberen, zien we wel dat dit “de betere buurt” is. Maar we komen ook weer langs getto’s waar de mensen in krotjes wonen, lopen in vieze kapotte kleding en waar de kinderen op straat zitten om te bedelen. Echt alles, maar dan ook alles willen ze verkopen. Mensen leggen doeken op de grond gooien er 2e hands schoenen niet te geloven, vieze knuffels en zelfs vieze sokken op. Zoek zelf maar een paar bij elkaar! Niet te geloven, we kijken onze ogen uit. Na ruim 2 uur gewandeld te hebben door het drukke Kampala besluiten we om toch een busje te nemen naar Beens café. We geven de moed niet op en willen er koffie gaan drinken. Meteen komt er een hele groep chauffeurs om ons heen staan en vragen waar we heen willen. We laten ons briefje met de route zien en dat gaat echt van hand tot hand. Michelle denkt dat ze het niet eens kunnen leen. Uiteindelijk is er een persoon die een prijs met ons afspreekt van 1000 chilling pp. (30 cent) Als we in het busje zitten wordt het ineens “a special price” 10.000 shilling. “Daaaaag”denken wij en stappen uit. Uiteindelijk hebben we iemand gevonden die ons naar Beens cafe zal brengen voor 1.000 ch pp. We stappen in want we zijn het onderhandelen ook wel een beetje zat geworden. Het enigste wat we willen is dat we afgezet worden op ons door gegeven adresje en dat we daar even kunnen rusten en kunnen genieten van een heerlijk kopje koffie of……lekker koud pilsje.
We stappen in, aanrijden maar. Maar dat hadden we gedacht. Eerst moet het hele busje nog vol zitten. Ons geduld wordt op de proef gesteld en hoewel het stikheet is in het busje, blijven we de grap er maar van inzien. “Rustig blijven ademen” zegt Michelle. Eindelijk is het busje vol geladen en kunnen we vertrekken. Op een gegeven moment zegt Michelle heel zachtjes, “er zit steeds iemand aan mijn bloes te trekken, weer zo een. Ik doe net of ik niks voel “en heel hooghartig kijkt ze het busje rond. Weer wordt er op haar arm geklopt. Ze kijk achterom en wat blijkt we moeten aan die jongen betalen. Wij lachen, en de rest in het busje ook. Dan zegt de chauffeur dat we op plaats van bestemming zijn. En wij 2 Hollandse dozen, stappen meteen uit zonder te checken en wat blijkt, geen Beens cafe!. Als we het weer na gaan vragen snapt echt niemand waar we het over hebben en ze sturen ons maar een kant op. Onze wandeling is geweldig, we zien prachtige dingen, real life in Kampala.
Gewoon aan de straat worden nieuwe bankstellen verkocht, deze staan heel de dag in het stof in de uitlaatgassen van auto’s. Ze worden daar volgens mij ter plekke gemaakt. Mensen arm, rijk, mooi, lelijk, zwervers, kinderen die ons aanstaren met hun mooie donkere ogen,alsof we geesten zijn. Het is gewoon allemaal niet te beschrijven hoe dit allemaal gaat. En tussen al die mensen door, verkeer heel veel verkeer. Tijdens deze wandeling blijven we kijken naar Beens cafe, maar we beginnen de moed, na 4,5 uur onderweg te zijn toch wel wat te verliezen. Maar net als we op het punt staan ons doel op te geven valt Michelle haar ogen op een bord met “Beens and coffee”. Hoera, het is gelukt! Dat is net op tijd. We ploffen er op de bank en verlangen er naar ons welverdiend koud pilsje. We hebben ruim 4 uur gewandeld, zijn moe en trots dat het ons toch gelukt is. Maar helaas pindakaas, geen alcohol, alleen soft drinks. Dat zal ook wel te maken hebben met het overtollige drank gebruik in Uganda. Hierdoor hebben veel kinderen een moeilijk leven. We bestellen een het cafe waar we overheerlijke smouty van fruit en yoghurt. Het terras en de zaak ziet er gezellig uit, maar druk is het niet. Na ons drankje nemen we het busje terug naar city Kampala. Michelle en ik zitten voorin en het is net alsof we in een attractie van De Efteling zitten. Vanuit alle kanten komen er auto’s, boda boda’s en mensen op ons af. Tussen al dat drukke verkeer lopen dan ook nog eens mensen. Als we weer bekende wegen zien stappen we uit en lopen richting hotel. We hebben nog steeds zin in een lekker koud pilsje en gaan op zoek naar het café van gisteren. Dit lukt ons uiteindelijk niet maar we komen uit bij Kitty’s café waar we ook een hapje kunnen eten. Het bier smaakt uitstekend en we bestellen ieder nog maar een halve liter bier. Het is een gezellige avond en Michelle en ik kletsen wat af saampjes. Ook deze avond hebben we weer snel contact en al vrij snel wordt er naar het telefoonnummer van Michelle gevraagd. “Ho ho, daar doen we niet aan he” Als de stoelen opgestapeld worden stoppen we onze flesjes bier in onze tas en vertrekken richting hotel. Het is nu een stuk rustiger op straat. Mensen die slapen tussen hun koopwaar of gewoon op straat blijven slapen. Vreemd voor ons. Ik ben blij als we “veilig” in ons hotel aangekomen zijn. We willen nog even wat gaan internetten, maar al snel is de Reggie-boy bij ons en wil nog wel een gezellige avond met ons doorbrengen. Maar Michelle en ik vinden het te overdreven aardig en wimpelen hem af. Maar hij is een volhouder en komt weer terug. Wij gaan ijverig door met hetgeen we bezig zijn en dan vertrekt hij maar.
-
15 Januari 2015 - 18:27
Lilian Van Hal:
Geweldig! Zie het helemaal voor me. Kijk nu al uit naar je volgende verslag. Geniet ervan! Groetjes Lilian -
15 Januari 2015 - 18:49
Mieke Van Deursen:
Wauw wat een mooi verslag Helma..je zou een boek moeten schrijven..echt heel leuk om te lezen en wat een avontuur en apart allemaal...geniet ze. Dikke knuffel, Mieke -
15 Januari 2015 - 18:57
Patrieske:
Hoi Helma.
Wat een belevenis en dat al na de eerste paar dagen..
Je verslag roept veel herinneringen op.
Vd tijd dat ik in Roemenië. Was.
Veel herkenbare dingen.
Ik kijk uit naar het volgende verslag.
groetjes van uit koud regenachtig bakel. -
15 Januari 2015 - 19:12
Sonja:
Wat een belevenis. Bedankt voor je mooie verslag. Nog vele ervaringen. X Sonja -
15 Januari 2015 - 19:20
Claudine:
Hey helma
ik heb ooit een boek gelezen met reisverslagen van joep van deudekom, maar die ken je vast ook niet, net als Tanja.... maar de reisverslagen van jou zijn al net zo hilarisch. Verheug me op de volgende.
Groetjes Claudine -
15 Januari 2015 - 19:21
Sandra Maandonks:
Heel erg leuk geschreven Helma!
Ik wens jullie nog veel leuke momenten toe ...
En inderdaad, Afrika is gek, maar ongelooflijk gaaf! Have Fun ... Enjoy!
Groetjes,
Sandra -
15 Januari 2015 - 19:38
Anita:
Wow wat een ervaringen al.
Succes met jullie geweldige reis, en ik kijk uit naar het
Volgende reisverslag.
XXX Anita -
15 Januari 2015 - 20:00
Miranda:
Haha echt op z'n Helma's leuk om te lezen.
Zeker fijn om te lezen dat je goed bent aangekomen en je draai al goed probeert te vinden.
Zie uit naar je volgende verhaal.
Groetjes Miranda. -
15 Januari 2015 - 20:27
Blanche:
Hoi Helma, wat een verhaal zeg. Maar je bent goed aangekomen. Ik wens je veel succes de komende tijd en lees met plezier al je verhalen.
Groetjes Blanche. -
15 Januari 2015 - 21:40
Bets:
Ha Helma,
Bedankt voor je levendige verslag. Ik voel me in Afrika, zo gedetailleerd schrijf je. Heel leuk! Ben nu al benieuwd naar jullie volgende ''avonturen''.
Groetjes, ook aan Michelle
Bets
-
15 Januari 2015 - 22:41
Marloes:
Hey Helma!
Wat fijn wat van je te horen! Had deze week nog over je gedroomd!! (Ja ja ik mis je wel!)
Leuk je verhalen te lezen, ga het morgen gelijk vertellen want ze vragen dagelijks naar je!
Geniet er nog van!
Xxx Marloes -
15 Januari 2015 - 23:10
Irma:
Ha die Helma, fijn om wat van je te horen. Goed aangekomen en toch fijn dat je met zijn tweeen bent, met al die spannende verhalen en lastige mannen. Echt leuk om je verhaal te lezen. Geniet ervan tot de volgende keer, irma -
16 Januari 2015 - 01:23
José Smolders:
Hoi Helma (en Michelle),
Wat n belevenissen allemaal. Zoals je het schrijft neem je me mee daar naar toe.
Het is net of ik achter jullie loop en alles meemaak.
Inmiddels zullen jullie wel op de plek van bestemming zitten. Ik ben benieuwd naar je volgend verhaal. Succes daar xx -
16 Januari 2015 - 07:36
Ester:
Wow al veel meegemaakt en dat in twee dagen tijd. Lijkt mij toch ook wel beangstigend al die mensen die je voor de gek houden. -
16 Januari 2015 - 09:39
Isabelle:
Wat een prachtig verhaal Helma. Geweldig mooi beschreven. Ik kan de sfeer, de hectiek en de belevenissen zo meebeleven.
Bedankt!
Blijf genieten, liefs Isabelle -
16 Januari 2015 - 13:32
Det Spliethof:
Hallo Helma en Michelle
Wat een super verhaal echt geweldig. OOOhhhh wat doet het zeer wat zou ik graag erbij willen zijn.
Had ik maar door gezet om mee te gaan. Maar goed dat is weer achter af kletsen.
Ik wens jullie nog een hele fijne tijd samen ,ben voorzichtig. Gebruik je engels maar goed met je handen en voeten erbij en het moet lukken. Succes samen . Lukt het ook met foto's erbij ???
Groetjes Det x
-
16 Januari 2015 - 18:31
Godelieve:
Hey Helma,
Wat en prachtig verslag, het lijkt me een heel avontuur om zo door een stad te lopen
en niet meer weten welke kant je op moet, maar jij komt er wel uit!
Veel succes en tot volgend verslag.
Lieve groetjes Godelieve
-
16 Januari 2015 - 22:17
Buurtjes:
Ha Helma,
Leuk om die belevenissen van de eerste dagen te lezen, en dat zijn er al wat.
Inmiddels zijn we al weer een week verder en zit je ook al weer even op de plaats van bestemming.
We zijn benieuwd naar je volgende verhalen!
Geniet ervan!
Groetjes
De Buurtjes -
16 Januari 2015 - 22:29
Neeltje :
Hey Helma!
Haha, ik vind het superleuk! En heb alles met een dikke grijns zitten lezen.
Wat herkenbaar allemaal zeg! Ben benieuwd naar al je avonturen, dus kijk al uit naar je volgende verhaal! X -
17 Januari 2015 - 09:14
Sophietje:
Heee koffiemoederke!
Soo wat n avonturen al! On-be-schrijfelijk
Wat je daar allemaal ziet en hoe het daar is he?!
Dat zou eigenlijk iedereen eens moeten zien..
Knap hoor hoe jullie je daar redden!!
Ik ben benieuwd naar het volgende verslag! Doe voor
Zichtig samen en ip naar het vilgende deel!
Heeeel veeel liefs van je koffie dochter -
17 Januari 2015 - 17:45
Carin:
Hee Helma,
Wauw wat een verhaal, en wat een avontuur.
Of je er zelf bij bent. Maar goed dat jullie samen zijn en let vooral
goed op elkaar! Ik kijk al uit naar het volgende verslag.
Geniet ervan samen.
lieve groetjes carin -
17 Januari 2015 - 18:13
Nora:
Super mooi verslag mam!!! Zie het allemaal helemaal voor me -
17 Januari 2015 - 18:44
Marijke Korting:
Hoi Helma
Wat een geweldige belevenissen en mooie verhalen en dan ben je nog maar net op pad. Leuk om je zo te kunnen volgen.
Gister Jan van Liesbeth mee gecremeerd, wat akelig voor jou dat je hart nu zo verdeeld wordt (dat denk ik tenminste) maar jij bent nu daar de goede dingen aan het doen.
Hoop dat jullie het goed maken samen, veel plezier en doe waar je voor gegaan bent. Jullie zijn helden.
Groet Marij korting -
17 Januari 2015 - 22:16
José:
Wat een geweldig verhaal, Helma. Leuk om te lezen. Je ziet alles voor je ogen gebeuren.
-
18 Januari 2015 - 19:03
Noor:
Leuk om te lezen ! Wat een belevenissen ! Geniet ervan ! Groetjes Noor -
22 Januari 2015 - 20:15
Hansi:
Zo Helma, geweldig, wat kun jij levendig vertellen zeg !!! Ik zou me daar ook echt als een boerke uit bergeijk voelen als ik het zo allemaal lees ! Wat een avonturen zeg ! wel fijn dat jullie met zijn tweetjes zijn !
Ik kan niet wachten op je volgende verslag !
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
