tot slot.......
Door: Helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
05 April 2015 | Oeganda, Jinja
zondag 28 MAART
En dan is het echt tijd om weg te gaan bij Home Sweet Home.
Het heeft heel de nacht geregend, dus het pad naar the town is een grote modderpoel. Zenon en the kids Michael en Brian helpen ons met de koffers naar beneden sjouwen.
Michelle en ruimen de laatste dingetjes op in huis en dan is het echt tijd om afscheid te nemen.
Suzan staat met haar kinderen buiten en ook Jacinta komt aangelopen met Opio, Mercey, David en Maria. David is een hele stille jongen die je beter niet kan knuffelen omdat hij zich daar helemaal niet prettig bij voelt het meeste op zijn gemak is als er wat afstand is. En net deze David, in zijn Superman-pak komt naar me toe om me een dikke knuffel te geven. Een brok in mijn keel en mijn ogen nat. Ik zie Opio in zijn rolstoel, oh wat hoop ik dat het goed met hem zal gaan! Mercy geeft me een huck en zegt dat ze van me houdt. En dan kijk ik naar mijn “oogappeltje” Maria. Als ik haar wil omhelzen draait ze zich van me af. Het is te moeilijk, voor ons alle twee. Wat zou ik haar graag mee naar huis nemen om haar de begeleiding te kunnen geven die zij zo hard nodig heeft. Om uit te zoeken waarom haar gedrag zo is als het is en om professionelere hulp te kunnen gaan zoeken.
Maar ik moet ook dit l o s l a t e n . Maar het doet pijn, echt pijn!
Ik loop van het clubje mensen weg naar de poort, ik draai me nog een keer om en roep "Maria”
Ze kijkt me niet meer aan. Ik probeer te lachen naar alle kinderen, zwaai nog en keer en sluit de definitief de poort van Home Sweet Home achter me dicht.
Weer een periode afgesloten, al voel ik dat ik nog weken, misschien maanden nodig heb om alle ervaringen van deze afgelopen 3 maanden een plaatsje te kunnen geven.
De overbuurvrouw ziet Michelle en mij ploeteren door de massa modder op “ons weggetje” ze gooit haar teenslippers aan de kant, neemt mijn zware koffer op haar hoofd en loopt heel rustig de afstand naar de bus van Dirk, die al staat te wachten. Haar dochtertje neemt de koffer van Michelle en ik verbaas me weer over de kracht van deze vrouwen.
Zenon komt terug gelopen met de jongens en we omarmen elkaar stevig. Ook hem wens ik al het geluk van de wereld. Zo’n lieve lieve man.
Pffff wat is afscheid nemen moeilijk, ook al voel ik dat we gedaan hebben wat we kunnen voor HSH en dat onze tijd er op zit.
De komende week zal anders zijn, we gaan ons nu verdiepen in een andere wereld van Uganda.
En ik weet nu al dat ik mooie dingen ga zien en beleven, maar het echte leven heb ik al ontmoet.
Dag Home Sweet Home, dag alle kinderen, auties, uncle Tom,Posiano, Halid enz enz
Jullie blijven altijd in mijn hart
En dan is het echt tijd om weg te gaan bij Home Sweet Home.
Het heeft heel de nacht geregend, dus het pad naar the town is een grote modderpoel. Zenon en the kids Michael en Brian helpen ons met de koffers naar beneden sjouwen.
Michelle en ruimen de laatste dingetjes op in huis en dan is het echt tijd om afscheid te nemen.
Suzan staat met haar kinderen buiten en ook Jacinta komt aangelopen met Opio, Mercey, David en Maria. David is een hele stille jongen die je beter niet kan knuffelen omdat hij zich daar helemaal niet prettig bij voelt het meeste op zijn gemak is als er wat afstand is. En net deze David, in zijn Superman-pak komt naar me toe om me een dikke knuffel te geven. Een brok in mijn keel en mijn ogen nat. Ik zie Opio in zijn rolstoel, oh wat hoop ik dat het goed met hem zal gaan! Mercy geeft me een huck en zegt dat ze van me houdt. En dan kijk ik naar mijn “oogappeltje” Maria. Als ik haar wil omhelzen draait ze zich van me af. Het is te moeilijk, voor ons alle twee. Wat zou ik haar graag mee naar huis nemen om haar de begeleiding te kunnen geven die zij zo hard nodig heeft. Om uit te zoeken waarom haar gedrag zo is als het is en om professionelere hulp te kunnen gaan zoeken.
Maar ik moet ook dit l o s l a t e n . Maar het doet pijn, echt pijn!
Ik loop van het clubje mensen weg naar de poort, ik draai me nog een keer om en roep "Maria”
Ze kijkt me niet meer aan. Ik probeer te lachen naar alle kinderen, zwaai nog en keer en sluit de definitief de poort van Home Sweet Home achter me dicht.
Weer een periode afgesloten, al voel ik dat ik nog weken, misschien maanden nodig heb om alle ervaringen van deze afgelopen 3 maanden een plaatsje te kunnen geven.
De overbuurvrouw ziet Michelle en mij ploeteren door de massa modder op “ons weggetje” ze gooit haar teenslippers aan de kant, neemt mijn zware koffer op haar hoofd en loopt heel rustig de afstand naar de bus van Dirk, die al staat te wachten. Haar dochtertje neemt de koffer van Michelle en ik verbaas me weer over de kracht van deze vrouwen.
Zenon komt terug gelopen met de jongens en we omarmen elkaar stevig. Ook hem wens ik al het geluk van de wereld. Zo’n lieve lieve man.
Pffff wat is afscheid nemen moeilijk, ook al voel ik dat we gedaan hebben wat we kunnen voor HSH en dat onze tijd er op zit.
De komende week zal anders zijn, we gaan ons nu verdiepen in een andere wereld van Uganda.
En ik weet nu al dat ik mooie dingen ga zien en beleven, maar het echte leven heb ik al ontmoet.
Dag Home Sweet Home, dag alle kinderen, auties, uncle Tom,Posiano, Halid enz enz
Jullie blijven altijd in mijn hart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
